Asante Kotoko!

Hallo!
Vorige week zondag was de grote dag: Kumasi Asante Kotoko vs. Accra Hearts of Oak. Zaterdagavond vertelde Kwame me over deze belangrijke voetbalwedstrijd. DE wedstrijd van het seizoen, vergelijkbaar met Ajax-Feyenoord.
Kwame was al vroeg op stap gegaan om kaartjes te regelen. Om half twaalf belde hij me op: 'Lotte, get on the trotro to Ketia, right now!'. Halsoverkop vertrok ik richting Ketia, waardoor ik de zonnebrand vergat (Het resultaat is te raden...auw!) Onderweg naar Ketia vroeg ik me af hoe ik in die chaos ooit een trotro naar het stadion zou kunnen vinden. Eenmaal in Ketia was dit duidelijk een domme vraag. Overal liepen supporters in rood-wit (Kumasi) en rood-geel-blauw (Accra). Er hoefde maar een trotro aan te komen en drommen mensen renden erop af. Alles en iedereen ging naar het stadion. Gelukkig werd ik op sleeptouw genomen door een andere supporter. Na wat geschreeuw en ellebopgenwerk zaten we in een trotro. Maar verwacht niet dat ik er toen was. Nee, nog lang niet.
Bij het stadion kwam ik Kwame al vrij snel toevallig tegen, ondanks de megamensenmassa (Ja, daar viel ik pas echt op!). Kwame had al kaartjes dus hoefden we niet meer in de lange rij te wachten. Met een snel gekocht Kotoko-hoedje op (ja, Kumasi is nu toch wel soort van mijn woonplaats) duwden we onszelf in de rij om naar binnen te komen. Er werd gigantisch gedrongen, geduwd en geschreeuwd. Iedereen leek zo opgefokt. Het was zelfs zo erg dat de ME af en toe even op de voordringers insloeg. Een korte leren riem ketste op de mensen. Iedereen riep telkens tegen me: 'Stay in line, stay in the cue!'. Zolang je in de rij bleef, zou de ME je niet slaan. Ik moet zeggen dat dit echt een moment was waarop ik bang was en het liefst zo snel mogelijk uit die menigte wou raken. Wonder boven wonder was ik na een tijdje toch binnen de hekken van het stadion, zelfs zonder dat er iets uit mijn tas was gejat. Kwame liep te tieren tegen alles en iedereen. Hij was wel geslagen door de ME, ook al deed hij niets verkeerd.

We liepen de tribune op. Het was 13.00 uur. Om 15.00 uur zou pas de aftrap zijn. Twee uur wachten in de brandende zon (zelfs voor Ghanese begrippen was het heet). Binnen een half uur was al het water aanwezig binnen de hekken van het stadion uitverkocht. De mensen stonden aan het hek te dringen om van buitenaf ergens water vandaan te krijgen. De prijzen van waterzakjes werden spontaan verhoogd, zelfs vertienvoudigd. Op de tribune vielen aan de lopende band mensen flauw. Constant renden de hulpverleners over het veld heen en weer naar de rand van de tribune, een brancard tussen ze in.

Op de tribune was ik een van de weinige vrouwelijke supporters, en waarschijnlijk een van de acht obruni's aanwezig in het hele stadion.

Goddank was het 15.00 uur. De aftrap was zowaart maar twee minuten te laat. Het werd hoog tijd. Alle mensen om ons heen leken opgefokt.

De eerste helft was ronduit saai. Accra maakte 0-2, wat Kwame's humeur absoluut geen goed deed. Alle mensen om ons heen begonnen om het minste of geringste te schreeuwen. De meeste Afrikanen zijn over het algemeen goed in dramatiseren, dus het verbaasde me niets. Wat ik wel heel opvallend vond: de verschillende supporters zaten gewoon door elkaar. Er was misschien veel geschreeuw, maar relletjes ontstonden er niet.

De tweede helft was zowaar een beetje spannend, zeker toen Kumasi 1-2 maakte. Er waren nog een aantal kansen voor Kumias, maar helaas bleef het 1-2. Naast mij zat Kwame te huilen. Ik vond dat Kumasi ronduit slecht had gespeeld, wat een stuntelaars waren het af en toe. Ik liep met een Kumasi-hoedje op mijn hoofd, dus leek het me beter om die mening maar voor me te houden.

Gelukkig was er ook na de wedstrijd nergens sprake van relletjes. Toen ik even voor me uitstaarde, zei een andere Kotoko-supporter tegen mij: 'He bruni, don't cry! It's not too late!'. Ik hou van dat optimisme hier!

Vanaf het stadion liep een gigantische mensenmassa naar de stad terug. Lopend was je nog 20 keer sneller dan zittend in de auto. Het verkeer stond muurvast door alle mensen op straat. De wedstrijd werd uitvoerig bekritiseerd door zowel Kotoko- als Oak-supporters. Ja, die defensie was echt slecht. En ook de scheids deugde natuurlijk voor geen meter. Kwame liep naast me hele verhalen in het Twi te schreeuwen tegen iedereen die het maar wilde horen. Ik liep ernaast en knikte maar bevestigend op alles.

Wat was ik blij toen ik om 19.00 uur weer op de compound was. Wat een belevenis! Ik had het zeker niet willen missen, maar een keer is ook wel genoeg. (Zoals jullie natuurlijk allemaal weten ben ik een gigantische voetbalfan. Voetbalwedstrijden zijn echt mijn ding!)

Wat me nog opviel: de slogan van Asante Kotoko is zoiets als: 'Verliezen we 1000 man, dan komen er 1000 man bij'. LIjkt me meer een slogan voor een of ander leger dan voor en voetbalteam, maar goed...

En wat ik later pas hoorde: bij de voetbalwedstrijd zijn 4 mensen overleden. Bezweken onder de hitte in combinatie met te weinig eten en drinken.

Dus zodat jullie het vanaf nu allemaal weten: ik ben een zwaar overtuigd Asante Kotoko-supporter.
The best! (Ook al verloren ze, wat geheel logisch was gezien hun spel...)


'Afstand doet iets raars met de menselijke geest. Duizenden kilometers van huis en haard zie je je eigen leven plotseling vanuit een heel ander perspectief.' (een quote van Halina Reijn die zo waar is!)


Ik heb het heel erg naar mijn zin in Kokobeng, maar ik zal toch blij zijn als ik weer gewoon in Kumasi woon. Ik word een beetje moe van het gigantische geisoleerde gevoel in Kokobeng. De wereld lijkt zo klein, ik voel me afgesloten van de rest van de wereld. Ik heb het gevoel dat ik in een kleine glazen bol leef waarin ik telkens de witte bezienswaardigheid ben. Ik ben veel liever in de grote stad, waar misschien veel meer drukte en chaos is, maar waar ik in ieder geval een beetje het gevoel heb dat ik anoniem over straat kan...

En ik merk ook steeds meer: vijf maanden is toch wel heel lang...Ik heb het gevoel dat mijn verlangen naar Nederland de laatste week weer een beetje begint toe te nemen. Het is vast gewoon een fase waar ik weer even doorheen moet. Waarschijnlijk is het ook anders als ik straks (in twee weken!) gewoon weer in de stad woon.


Volgend weekend een weekendje olifanten kijken! Dus jullie horen weer van me in twee weken,

Liefs, Lotte

ps. De rare infectie is weer terug. Op Nederlands doktersadvies ben ik weer aan dezelfde antibiotica.

ps.2 Iedereen die zich nu aangesproken voelt: geniet van de wintersport!!! Ik kijk uit naar volgend jaar als ik weer mee kan doen met het snowboarden, warme choco en gluhwein drinken!