Gebeurtenissen in Kwadaso
Door: Lotte
Blijf op de hoogte en volg Lotte
24 Maart 2009 | Ghana, Kumasi
Hoi allemaal!
Een tijdje geleden liep ik terug naar huis via allerlei kleine steegjes in Kwadaso. Veel mensen spraken me aan, kinderen riepen me na. Een vrouw sprak me aan in het Twi. 'Hoe gaat het, waar kom je vandaan, hoe heet je, waar verblijf je, waar kom je net vandaan, wie heeft je Twi geleerd etc....' Ik begreep alles en ik kon alles in het Twi beantwoorden. De vrouw vond het hartstikke leuk dat ik alles begreep. Een man zat naast haar op het muurtje en zijn ogen werden met de seconde groter. 'Ze begrijpt Twi!' Hij wist niet wat hij zag! Ik kon alleen maar heel hard lachen, zijn gezichtsuitdrukking was niet te beschrijven. Later vertelde ik de hele situatie aan Adwoa, zij moest ook heel hard lachen. Maar daarna zei ze serieus maar ook trots: 'Lotte, ze hebben wel gelijk. Je begrijpt heel veel Twi.' Met zo'n complimentje kan ik niet anders dan blij zijn.
in mijn dagboek, 18-03-09:
'Vandaag precies drie weken, dan zie ik mama en Karin. Ik wil naar huis, maar ik wil hier ook echt niet weg. Het gaat nog moeilijk worden om hier weg te gaan. Ik weet niet hoe ik het moet doen. Misschien maar gewoon doen, weggaan, en niet teveel nadenken. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier opeens helemaal weg ga. De mensen hier zijn als mijn familie, ik heb vrienden hier. Ik kan niet zomaar weg gaan en nooit meer terug komen. Dat kan gewoon niet.
Ik heb nu twee plekken die ik 'thuis' noem en dat is absoluut niet handig. Ik kan me niet gaan opsplitsen over twee 'thuizen'. In welk 'thuis' ik ook ben en hoe blij en gelukkig en blij ik daar ook ben, ik zal toch altijd een klein beetje het andere 'thuis' blijven missen.'
19-03-09:
'Net een kleine overval hier voor de deur! Ik zat buiten met Kwame en Lawyer. We hoorden vreemde geluiden, een auto en geschreeuw. Kwame en Lawyer rennen naar de muur, ik ren er wat verbaasd achteraan. Een auto rijdt heel hard langs, een vrouw er achteraan rennend, schreeuwend. Dan gaat alles opeens heel snel. Kwame bedenkt zich geen moment, springt over de muur en rent keihard achter de auto aan. Zijn slippers blijven op straat liggen. Op blote voeten haalt hij de vrouw in en verdwijnt in het donker. Mensen komen naar buiten, beginnen tegen elkaar te praten. Wat blijkt: de vrouw zat in een taxi totdat ze eruit geduwd werd en de taxi er heel hard vandoor ging met haar tas er nog in. Blijkbaar zat de taxichauffeur ook in het complot.
Vijf minuten later komt Kwame hijgend terug rennen, hij heeft dramatisch zijn shirt uitgetrokken. Natuurlijk wordt de hele situatie uitgebreid nagepraat. De taxi is er vandoor, Kwame kon de auto niet inhalen rennend op zijn blote voeten. (Tja, vind je het heel gek?) Hij had niet op het nummerbord gelet, hij zei dat hij te druk was met rennen.
Nog weer vijf minuten later komt de vrouw met hangende schouders zacht snikkend terug lopen. Ze reageert op niemands reacties en loopt door, starend naar de grond.'
Lina, een vrijwilligster uit Edwenase, zit al zeven maanden in Ghana. Haar haar is ondertussen een grote lange wilde bos. Hoog tijd voor een knipbeurt, aangezien ze hier nog zeker vijf maanden zit. Ze durft haar blonde Europese krullen niet toe te vertrouwen aan de kappers hier dus doet ze zelf een poging. Zittend voor de spiegel knipt ze de eerste pluk haar al veel te kort. Anneriek krijgt de schaar in handen gedrukt en in vijf minuutjes knipt ze zogenaamd professioneel Lina's haar in laagjes. (Ze doet in ieder geval een poging.) Ik neem de taak op me om dit memorabele moment, Anneriek als kapster, vast te leggen op de foto. Het scheelt dat Lina krullen heeft, dan valt het allemaal wat minder op...
In de bocht van de weg staan twee verkeersregelaars al een paar weken 'te werken' (lees: niets te doen). Als ik naar het winkeltje aan de overkant van de weg wil, komt een van hen naar me toe om me te helpen over te steken. Hij legt het hele verkeer stil en begeleidt me naar de overkant. Bij het winkeltje wacht hij op me en begeleidt me weer terug naar de andere kant van de weg. Hij vraagt ondertussen ook nog even of ik met hem wil trouwen.
Vrijdagochtend ging ik weer naar de markt. Ik nam voor de verandering weer eens een andere route. Ik kwam een wel heel vreemd kraampje tegen. Er werden allerlei kleine metalen voorwerpen verkocht, er lagen wat verdwaalde toeristische houten maskers. Nu valt dit nog wel mee, zo vreemd is dit allemaal niet. Maar toen ik beter keek, zag ik allerlei verschillende staarten er tussen liggen, slangenvellen, schilden van schildpadden, slakkenhuizen, slangenkoppen. Ik vroeg waar het voor gebruikt werd. 'For medicine', was het antwoord...Ik vond een paar fantastische oude munten tussen de troep. Een munt uit 1923 en precies diezelfde munt uit het jaar 1938. Op de achterkant staat 'British West Africa' en een plaatje van de Engelse koning, op de andere kant staat een palmboom en 'Two shilling'. Hoe leuk is dat? Munten uit de koloniale tijd!
Ik liep verder en kwam langs een kraampje waar een aantal mannen aan een tafeltje kettinkjes zaten te rijgen. Ze vroegen of ik erbij wou komen zitten. Ik heb er zeker een uur gezeten terwijl ze me leerden hoe ze de kettinkjes maakten. Ik heb er in een uur twee kunnen maken. De man die naast me zat vertelde dat hij er ongeveer 40 op een dag maakte...Toen ik weg ging, gaven ze me de kettinkjes mee, 'as a gift from your friends'.
Toen ik de markt weer afliep, zag ik nog iets vreemds. Een vrij grote aap, ter grootte van een gemiddelde grote hond, werd aan een touwtje meegenomen door een man. Ik was niet de enige die vreemd opkeek, zelfs voor de Ghanezen was de man een opvallende verschijning.
Ik ben gister begonnen met een 'les' op Edwenase. Het voelt vreemd omdat ik er voor nog maar twee weekjes zit. Ik probeer er maar niet teveel aan te denken.
Tot heel snel! (in real life!)
Liefs Lotte
ps. Wist je dat je DEET als nagellakremover kunt gebruiken? Supergezond, dat spul...
Een tijdje geleden liep ik terug naar huis via allerlei kleine steegjes in Kwadaso. Veel mensen spraken me aan, kinderen riepen me na. Een vrouw sprak me aan in het Twi. 'Hoe gaat het, waar kom je vandaan, hoe heet je, waar verblijf je, waar kom je net vandaan, wie heeft je Twi geleerd etc....' Ik begreep alles en ik kon alles in het Twi beantwoorden. De vrouw vond het hartstikke leuk dat ik alles begreep. Een man zat naast haar op het muurtje en zijn ogen werden met de seconde groter. 'Ze begrijpt Twi!' Hij wist niet wat hij zag! Ik kon alleen maar heel hard lachen, zijn gezichtsuitdrukking was niet te beschrijven. Later vertelde ik de hele situatie aan Adwoa, zij moest ook heel hard lachen. Maar daarna zei ze serieus maar ook trots: 'Lotte, ze hebben wel gelijk. Je begrijpt heel veel Twi.' Met zo'n complimentje kan ik niet anders dan blij zijn.
in mijn dagboek, 18-03-09:
'Vandaag precies drie weken, dan zie ik mama en Karin. Ik wil naar huis, maar ik wil hier ook echt niet weg. Het gaat nog moeilijk worden om hier weg te gaan. Ik weet niet hoe ik het moet doen. Misschien maar gewoon doen, weggaan, en niet teveel nadenken. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier opeens helemaal weg ga. De mensen hier zijn als mijn familie, ik heb vrienden hier. Ik kan niet zomaar weg gaan en nooit meer terug komen. Dat kan gewoon niet.
Ik heb nu twee plekken die ik 'thuis' noem en dat is absoluut niet handig. Ik kan me niet gaan opsplitsen over twee 'thuizen'. In welk 'thuis' ik ook ben en hoe blij en gelukkig en blij ik daar ook ben, ik zal toch altijd een klein beetje het andere 'thuis' blijven missen.'
19-03-09:
'Net een kleine overval hier voor de deur! Ik zat buiten met Kwame en Lawyer. We hoorden vreemde geluiden, een auto en geschreeuw. Kwame en Lawyer rennen naar de muur, ik ren er wat verbaasd achteraan. Een auto rijdt heel hard langs, een vrouw er achteraan rennend, schreeuwend. Dan gaat alles opeens heel snel. Kwame bedenkt zich geen moment, springt over de muur en rent keihard achter de auto aan. Zijn slippers blijven op straat liggen. Op blote voeten haalt hij de vrouw in en verdwijnt in het donker. Mensen komen naar buiten, beginnen tegen elkaar te praten. Wat blijkt: de vrouw zat in een taxi totdat ze eruit geduwd werd en de taxi er heel hard vandoor ging met haar tas er nog in. Blijkbaar zat de taxichauffeur ook in het complot.
Vijf minuten later komt Kwame hijgend terug rennen, hij heeft dramatisch zijn shirt uitgetrokken. Natuurlijk wordt de hele situatie uitgebreid nagepraat. De taxi is er vandoor, Kwame kon de auto niet inhalen rennend op zijn blote voeten. (Tja, vind je het heel gek?) Hij had niet op het nummerbord gelet, hij zei dat hij te druk was met rennen.
Nog weer vijf minuten later komt de vrouw met hangende schouders zacht snikkend terug lopen. Ze reageert op niemands reacties en loopt door, starend naar de grond.'
Lina, een vrijwilligster uit Edwenase, zit al zeven maanden in Ghana. Haar haar is ondertussen een grote lange wilde bos. Hoog tijd voor een knipbeurt, aangezien ze hier nog zeker vijf maanden zit. Ze durft haar blonde Europese krullen niet toe te vertrouwen aan de kappers hier dus doet ze zelf een poging. Zittend voor de spiegel knipt ze de eerste pluk haar al veel te kort. Anneriek krijgt de schaar in handen gedrukt en in vijf minuutjes knipt ze zogenaamd professioneel Lina's haar in laagjes. (Ze doet in ieder geval een poging.) Ik neem de taak op me om dit memorabele moment, Anneriek als kapster, vast te leggen op de foto. Het scheelt dat Lina krullen heeft, dan valt het allemaal wat minder op...
In de bocht van de weg staan twee verkeersregelaars al een paar weken 'te werken' (lees: niets te doen). Als ik naar het winkeltje aan de overkant van de weg wil, komt een van hen naar me toe om me te helpen over te steken. Hij legt het hele verkeer stil en begeleidt me naar de overkant. Bij het winkeltje wacht hij op me en begeleidt me weer terug naar de andere kant van de weg. Hij vraagt ondertussen ook nog even of ik met hem wil trouwen.
Vrijdagochtend ging ik weer naar de markt. Ik nam voor de verandering weer eens een andere route. Ik kwam een wel heel vreemd kraampje tegen. Er werden allerlei kleine metalen voorwerpen verkocht, er lagen wat verdwaalde toeristische houten maskers. Nu valt dit nog wel mee, zo vreemd is dit allemaal niet. Maar toen ik beter keek, zag ik allerlei verschillende staarten er tussen liggen, slangenvellen, schilden van schildpadden, slakkenhuizen, slangenkoppen. Ik vroeg waar het voor gebruikt werd. 'For medicine', was het antwoord...Ik vond een paar fantastische oude munten tussen de troep. Een munt uit 1923 en precies diezelfde munt uit het jaar 1938. Op de achterkant staat 'British West Africa' en een plaatje van de Engelse koning, op de andere kant staat een palmboom en 'Two shilling'. Hoe leuk is dat? Munten uit de koloniale tijd!
Ik liep verder en kwam langs een kraampje waar een aantal mannen aan een tafeltje kettinkjes zaten te rijgen. Ze vroegen of ik erbij wou komen zitten. Ik heb er zeker een uur gezeten terwijl ze me leerden hoe ze de kettinkjes maakten. Ik heb er in een uur twee kunnen maken. De man die naast me zat vertelde dat hij er ongeveer 40 op een dag maakte...Toen ik weg ging, gaven ze me de kettinkjes mee, 'as a gift from your friends'.
Toen ik de markt weer afliep, zag ik nog iets vreemds. Een vrij grote aap, ter grootte van een gemiddelde grote hond, werd aan een touwtje meegenomen door een man. Ik was niet de enige die vreemd opkeek, zelfs voor de Ghanezen was de man een opvallende verschijning.
Ik ben gister begonnen met een 'les' op Edwenase. Het voelt vreemd omdat ik er voor nog maar twee weekjes zit. Ik probeer er maar niet teveel aan te denken.
Tot heel snel! (in real life!)
Liefs Lotte
ps. Wist je dat je DEET als nagellakremover kunt gebruiken? Supergezond, dat spul...
-
24 Maart 2009 - 12:23
Anderina:
hallo wereldreiziger ik ben wel benieuwt hoe dat twi klinkt dat lijkt mij een mooi taaltje maar nog even dit je hebt alles twee keer hetzelfde op geschreven ik zie je wel weer over vier weken en dan praten we weer verder groetjes anderina -
24 Maart 2009 - 12:48
Gerard Wieffer:
HOI,lieverd,
Wat leuk om een bericht van je te lezen terwijl ik je gisteren nog gesproken heb.
Als het conservatorium niet lukt kun je altijd nog naar de school voor journalistiek gaan.
Het schrijven blijft leuk en onderhoudend.
Baal er wel van dat ik weer de eerste niet ben die jouw bericht leest.
Hoop je binnenkort weer te kunnen knuffelen.
Gerard. -
24 Maart 2009 - 13:49
Marloes Wieffer:
Hee lieve lot,
Je hebt inderdaad per ongeluk nog een keer de tekst erbij ingeplakt, twee keer hetzelfde typen lijkt me een beetje vreemd.
Leuke verhaaltjes, zoals gewoonlijk!
Zit hier nu in jouw kamer, op jouw vensterbank, lekker in de zon en met de laptop op mijn schoot. Kun je het je voorstellen? :p
veel liefs -
24 Maart 2009 - 14:15
Kailalalalaaaaa:
haa een nieuw bericht van lottie! (maar wel voor de 2e keer)
ik ben echt benieuwd hoe dat Twi klinkt! kun je het omschrijven?
liefs liefs kai -
24 Maart 2009 - 19:12
Ina:
hoi Lotte,
Wat kan ik me je gevoel van 2 x een thuis goed voorstellen. Wij willen je wel erg graag weer vasthouden, en dat kan voor mij al over 2 weken +1 dag!
De pakketjes voor Anneriek en Froukje zijn hier aangekomen, dus die kan ik mooi meenemen.
Geniet nog maar van je weken in Edwenase en Kwadaso en bij je 2e familie!
Liefs
Ina -
24 Maart 2009 - 23:49
Amba:
He lot!
Ik lees en zie dat het nog helemaal goed gaat daar in Kumasi! dat is goed om te horen. Ik mis het leven daar nog steeds heeel erg. Maar het is zoo anders...en weer weg gaan is heel lastig, maar je moet er zoals je zei niet te veel overnadenken en het met een lach op je gezicht gewoon maar doen, zodat alles een hele mooie fijne herrinnering blijft!!
Geef iedereen een dikke kus en knuffel van mij!!
x Amba -
25 Maart 2009 - 21:40
Joyce:
Heej!
Super verhaal! Ik wil thuis nog wel wat in het Twi horen haha, lijkt me heel grappig :). Succes met je lessen, tot snel :)
x Joyce -
25 Maart 2009 - 23:14
Eline:
heej!
Je maakt daar wel echt van alles mee! Als je terugbent moet je ons maar een lesje twi geven, ben heel benieuwd!
Succes nog met je lessen daar :) Ik ga nu maar eens richting bed...
liefs, Eline -
26 Maart 2009 - 20:56
Peter:
Hee Lotte, we volgen je nog steeds op de voet. Maar dat van je 2 thuizen snap ik precies, heb het zelfde met groningen. Het aftellen is nu echt begonnen. geniet er nog maar even van X mij en de rest van de fam.
Ps: me pa wo akyeo ma nu nsuo kakra -
28 Maart 2009 - 10:49
Suzan/Ben:
Hallo Lotte,
Het lezen van jouw stukjes is altijd weer een genot;het is net alsof je zelf door de steegjes loopt en de mensen hun dagelijkse dingen ziet doen.
Dat je je helemaal thuis voelt is ook te merken aan de kleine alledaagse dingen die je opmerkt.
Geniet van de laatste weken nu je er nog bent, wat later komt zie je dan wel.
Groeten,Suzan/Ben
-
28 Maart 2009 - 21:32
Carla:
He Lot!
Echt zo mooi hoe je alles beschrijft! Helemaaal omdat je me echt een beetje mee terug neemt naar Kumasi :)
Ik las net het berichtje van Amba..dat ze het leven 'daar' nog steeds mist..gek misschien maar de dag dat ik terugkwam ging eigenlijk de knop om en was ik gewoon weer hier! De 2 werelden verschillen zo enorm van elkaar dat je hier in NL bijna op geen enkele manier geassocieerd wordt met Ghana..en dat maakte het voor mij makkelijker..misschien voor jou ook?
Geniet iig nog van je tijd daar! En alvast heel veel plezier met je moeder en de reis! Liefs Car
Ps. Groetjes aan iedereen! -
30 Maart 2009 - 21:25
Monique:
Hoi Lotte, wat een verhaal weer. Wat heerlijk om je moeder en je tante te kunnen knuffelen. En dan weer naar huis!!! veel plezier nog en sterkte met het afscheid nemen daar!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
