Niets aan te doen...

Hoi lieve allemaal!

Daar zit ik dan. Op een doordeweekse middag de hele dag niets doen op de compound. Een beetje internetten met een ongelooflijk slome verbinding. Eindelijk de inschrijving voor het conservatorium Utrecht afgerond. (Voor Amsterdam is ook alles geregeld.)

Ik baal nogal. Ook deze week waren er nog niet genoeg leerlingen in Edwenase om met de lessen te kunnen beginnen. Misschien dat we maandag weer kunnen starten, maar ik vraag het me eigenlijk af. Ik ben bang van niet. En als dat niet zo is, heb ik daarna nog maar twee volle weken om er les te geven. Mijn plan om in de vijf weken die ik nog had in Edwenase een klein concert voor te bereiden met de leerlingen, gaat sowieso niet door. Ik denk niet dat me dat nog gaat lukken. Niets aan te doen...

Gister heb ik in de stad alle muziekwinkels afgestruind om de prijzen van allerhande muziekinstrumenten te checken. Ik heb nog geld via GoodWorkGhana dat ik kan besteden aan spullen voor Edwenase.

Tijdens zo'n ochtendje struinen door de stad maak je natuurlijk weer van alles mee. Ik liep willekeurig een paar straatjes in en ontdekte een soort klein 'winkelcentrum' met alleen maar schoenenkraampjes. Over het hele gedeelte hing een grijs zeil, er brandden blauwe tl-buizen en de hiphopmuziek stond hard aan. Natuurlijk viel ik op tussen alle jongens die witte sportschoenen aan het uitzoeken waren. Blijkt wel weer dat de markt in Kumasi echt een doolhof is waar je elke keer weer allerlei nieuwe plekjes ontdekt.
Ik ontmoette twee jongens die me hun eigen winkeltje lieten zien. Ik ontmoette chagrijnige muziekwinkeleigenaars, lieve oude mannetjes die maar wat trots waren op hun muziekwinkeltje en hardwerkende vrolijke mannen die me hartelijk en eerlijk hielpen met de muziekinstrumenten. Toch leek geen van hun allen meer muziekinstrumenten te kennen dan een keyboard, drumsets, een aantal koperblazers, bas, gitaar, tambourine en maracas. Het woord percussie kenden ze al helemaal niet. Sommige winkels waren ook meer electrawinkels met snoeren, microfoons, mengpanelen en versterkers in plaats van trompetten, keyboards en drums.

Toen ik deze week een ochtend in Edwenase was, kreeg ik een Twi-les van een van de leerlingen, een jongen van zestien jaar met verminkte benen. Hij spreekt vloeiend Engels, misschien wel als beste van iedereen. Op een gegeven moment kwam ons gesprek op de president van Nederland. Ik vertelde hem dat Nederland een koninkrijk is met een koningin. Daar begreep hij absoluut niets van. Hij wist wat een koninkrijk was, maar hoe kon een land geen president hebben? Hij zei dat hij naar Nederland wou komen om de koning van Nederland te worden. Ik legde hem uit dat je alleen koning kan worden als je een zoon bent van de huidige koningin. 'But you're from Holland. You can go there and join that royal family and then you can become a queen. Even I can go to Holland to join that family!' Ik moest lachen en probeerde hem nog eens uit te leggen dat je echt niet zomaar lid kan worden van een andere familie. Toch moest ik hem beloven dat ik mijn best zou doen om koningin van NL te worden. Hij zou in ieder geval ook zeker zijn best doen om koning te worden.

Afgelopen weekend waren Ide en ik weer lekker naar de kust. KoSa was me de vorige keer zo goed bevallen dat we besloten er weer heen te gaan. We namen een vroege bus op vrijdagochtend en om 09.30 uur zaten we aan ons ontbijt aan het strand. We hebben dat weekend Cape Coast en Kakum NP bezocht. Ook ontmoetten we een stel gezellige Engelsen die voor een jaar werkten in Ghana. Ze doen een project waarbij ze apparatuur voor natuurkundeonderzoeken op middelbare scholen plaatsen. Met een stoere jeep trekken ze door Ghana. Hun vaste woonplaats is Kumasi, dus wie weet komen we ze nog eens tegen.
Zaterdagavond, na een drum- en dansshow, zaten we bij ze aan tafel. Een van hen kende een idioot spel, 'Ibble Dibble'. Het enige wat je nodig had was een kurk met een verkoold uiteinde. Waarschijnlijk is al te voorspellen hoe wij er rond 00.00 uur allemaal bij zaten. Het moet vast een komisch gezicht zijn geweest: 3 Nederlandse meisjes (Ide en ik ontmoetten Renée, zij is voor 3 maanden veldonderzoek in Ghana voor haar studie), 2 Engelse jongens ergens rond de 25 jaar en 1 oudere Engelse man, rond de 60 jaar oud, allemaal met hun gezicht vol zwarte stippen. We hadden echt de grootste lol samen, terwijl alle andere gasten allang naar bed waren na een vreemde blik op onze tafel.

Maandagmiddag kwam ik weer thuis. Na een vermoeiende reis keek ik uit naar een lekkere douche in mijn eigen badkamertje. Viel dat even tegen: geen elektriciteit en geen stromend water, al voor een paar dagen. De elektriciteit doet het ondertussen weer, met af en toe een tijdelijke uitval, maar het water is er nog steeds niet. Het schijnt dat er al twee weken geen water is in heel Kwadaso. Het heeft te maken met het verbouwen en vernieuwen van de grote weg. Ik hoop niet dat ze het water pas weer aansluiten als die weg klaar is, want dan kan ik heel lang gaan wachten...Niets aan te doen.

Kwame heeft ergens een jong poesje vandaan gehaald. Het is echt miniscuul en schattig en lief en vertederend en...ach ja, je begrijpt wel wat ik bedoel. Hij leeft in het halletje voor mijn deur dus het voelt een heel klein beetje als mijn huisdier. Kwame vroeg hoe mijn kat in NL heet. Nu heeft hij dit poesje ook Minoes genoemd. 'Now I will always remember you', zei hij me. Ik voel me vereerd...:) Ook loopt hier sinds een paar weken een puppie rond die steeds brutaler wordt. En eergisteren zijn de eieren van de kip van Yao uitgekomen (de kip die het kerstdiner overleeft heeft). Maar liefst vijf gele bolletjes trippelen over de compound. Het voelt bijna een beetje als een kinderboerderij.

Ik heb nieuwe foto's geplaatst, maar ook nu staat alles door elkaar. Let in het bijzonder even op de foto van Minoes...:)

Tot snel, als ik me hopelijk weer schoon voel en begonnen ben met de lessen!

Liefs Lotte