Potpourri

Hallo allemaal!

Een bijeengeraapt zooitje verhalen uit Ghana, pick whatever you like:

17-02-09
Gisteravond kwam ik toevallig een opname van een topstroomconcert op mijn mp3-speler tegen. Scherzo nr.2, F. Chopin, gespeeld door Yori Ong. Wat haalt dat veel emoties naar boven. Het klinkt zo vertrouwd.
Het is donker. Ik lig in mijn klamboe. De regen tikt op het golfplaten dak. Ik hoor vogels en krekels, een drum van een of andere jujuman in de verte. En dan, met mijn ogen dicht, heel voorzichtig de eerste tonen van het stuk. Het klinkt zo vertrouwd. Het zit zo vol verschillende emoties. Dreiging, agressie, mysterie, maar ook triomf en weemoed. De muziek spoelt over me heen, het volume maximaal. De tranen prikken achter mijn ogen. Wat mis ik dit. De muziek overdondert me, neemt me mee terug naar huis. Alsof ik in de Kappa Zedek zaal zit, iedereen luistert ingespannen naar Yori. Z'n handen gaan vliegensvlug over de toetsen, geconcentreerd, zonder naar zijn bladmuziek te kijken. Alles uit zijn hoofd, zoals hij altijd doet. Ik ken het stuk door en door en elke keer lijkt het mooier te worden.het bombastische stuk vlak voor het slot, de slotakkoorden.
Ik zit weer in Ghana, net buiten een klein dorpje. Ik hoor vogels, krekels, regendruppels op het dak, drums in de verte. Het volgende nummer op mijn mp3-speler begint en ik besef weer waar ik ben.
Dankjewel Yori, voor dit tien minuten durende gevoel van thuis zijn. Ik kan niet wachten tot ik je weer live kan horen spelen.

21-02-09
Wat heb ik de afgelopen twee dagen toch allemaal al wel niet meegemaakt?
Vrijdagochtend 06.00 uur: een taxi naar het STC busstation. Eenmaal daar aangekomen horen we dat er vandaag geen bus naar Tamale rijdt. Shit. We besluiten er hoe dan ook een leuk weekend van te maken, waar we ook terecht komen. Ons plan was om naar Mole NP te gaan, maar we zijn flexibel ingesteld. Na wat rondvragen en zoeken vinden we toch een bus naar Tamale. Na anderhalf uur wachten vertrekt de propvolle Metro Mass bus eindelijk. Geen airco, wel arko, waar ik eigenlijk alleen maar blij mee ben. Met een airco heb ik het altijd koud.
We twijfelden constant. Gaan we proberen Mole NP in één dag te halen of nemen we het zekere voor het onzekere en overnachten we in Tamale en reizen de volgende dag verder? Uiteindelijk zijn we toch op de junction naar Mole NP uit de bus gestapt. Nu maar hopen op een lift...
Een klein dorpje. Ronde hutjes van rode klei met strooien daken. Een paar kleine kraampjes en mensen die ons van alles proberen te verkopen. Verder een verlaten onverharde weg die, naar het schijnt, de weg naar Mole is. Hoe anders is het noorden van Ghana vergeleken met Kumasi?!? En hoe gaan we hier ooit een lift vinden? Een jongen in het dorp wou ons wel naar Mole rijden in een busje voor 150 Ghana cedi. Pardon?!?
Er waren een aantal mogelijkheden: we konden blijven wachten op een lift naar Mole, met de kans dat er geen zou komen; langs de andere weg wachten op een lift om alsnog naar Tamale te reizen en daar de volgende dag de bus naar Mole nemen; het busje huren voor 150 Ghana cedi en voor het donker in Mole aankomen.
Tja, het werd steeds later. Het eerste half uur was er één auto langs gekomen. Het tweede half uur nog één. En de tijd liep langzaam door, het was al 16.45 uur. Terwijl Froukje en Anneriek langs de weg stonden met een bult tassen naast zich, zaten Dorien, Ide en ik op een houten bankje bij wat mannelijke dorpsbewoners die ons probeerden te strikken voor een huwelijk. We zagen de hele situatie steeds somberder in, totdat er rond 17.00uur een luxe jeep aan kwam rijden. Het duurde niet lang voordat de twee mannen toestemden ons mee te nemen.
We konden niet achter in de auto, want daar lagen 'some delicate things' (waar vervolgens wel onze bagage bovenop werd gegooid maar waar wij dus blijkbaar niet bij mochten...) Met zes man totaal zaten we in de open laadbak gepropt, bovenop de zakken met yam. Hoe fantastisch was dit?!?
De weg naar Mole is berucht vanwege de slechte staat waarin hij verkeert. De chauffeur Maxwell had daar een slimme techniek voor: zo hard over de hobbels rijden dat je er als het ware overheen stuitert. Hotsend, stuiterend en stof etend zaten we achter in de laadbak en sjeesden we door de afgelegen geisoleerde dorpjes, terwijl de chauffeur, zoals we later hoorden, 100 km/h reed. Maar wat een kick! We sjeesden door een prachtig landschap over een rode zandweg. Onderweg kwamen we idyllische dorpjes tegen, alsof we terug in de tijd waren gegaan. De fiets of motor als enige vervoermiddel in het hele dorp. De zon zakte langzaam naar beneden en wij hadden 'the time of our lives'.
Na een korte stop in een dorp voor een biertje bij de lokale bar (ook voor de chauffeur) sjeesden we weer verder. Binnen anderhalf uur hadden we de 85 km onverharde weg afgelegd en stonden we voor de deur van ons hotel, de schemering was net ingevallen. Maxwell en Meredith dronken (nog!) een biertje in de bar voordat ze weer verder gingen met hun reis. Het waren twee rijke Ghanese broers, maar wij verdenken ze ervan dat ze niet legaal hun geld verdienden. En fantastisch dat ze ons die lift hadden gegeven en ons op geen enkele manier hadden lastig gevallen, maar blij dat we niet meer bij ze in de auto hoefden na al het bier dat ze ondertussen op hadden.
De oude simpele hotelkamers zijn voor ons als een suite in een vijfsterrenhotel. Brede zachte matrasssen, een kussen, een kledingkast, nachtkastjes, een bureau, twee luie stoelen, een badkamer met bad/douche én schone grote handdoeken! Wat een luxe. Na een grote schoonmaaktbeurt (mijn haar had een oranje gloed van al het stof) en wat avondeten, viel ik binnen de kortste keren in slaap. Wat een dag. En alsof dat nog niet genoeg was, stond ik vanmorgen weer bij de olifanten. Op nog geen tien meter afstand, met een gids met een groot geweer, die ondertussen ook stond te smsen. Ik herinner me de safari's in Zuid-Afrika waar je niet eens de auto uit mocht komen, maar hier gelden blijkbaar andere veiligheidsregels...

22-02-09
Ik zit aan de rand van het zwembad, in bikini, met uitzicht op drie badende olifanten. Hoe gaaf is dit?!?

23-02-09
Een gelukje: ook een lift terug vanuit Mole NP all the way to Kumasi! In een krappe hete jeep (de airco is kapot) bij twee Nederlandse vrachtwagenchauffeurs, de een uit Yhorst, de ander uit Heino. Constant vragen ze de chauffeur te stoppen om een oude vrachtwagen van een Nederlandse concurrent op de foto te zetten. Hoe heerlijk vertrouwd klinkt hun accent!

26-02-09
Ik ben weer in Kokobeng en zit even niks te doen aan de net nieuwe grote houten tafels. Eindelijk kunnen we eten aan een tafel! De 'vrouwengroep' uit het dorp heeft het idee om brood te gaan bakken en dit te verkopen. Iris, één van de vrijwilligers, logeert nu een paar dagen bij ons om te overleggen met de vrouwen. Hartstikke leuk en interessant om de opzet van zo'n klein bedrijfje van dichtbij mee te maken. Helaas zijn er zoveel dingen waar aan gedacht moest worden, maar waar de vrouwen nog niet aan gedacht hadden. Dankzij Iris, die zich verdiept in de groep en het idee, komen er zoveel onduidelijkheden naar boven. Juist aan dit soort dingen merk je goed dat de mensen hier toch minder algemeen ontwikkeld zijn dan in Nederland.

01-03-09
Wat ben ik blij met weer een eigen kamertje. Gewoon weer lekker een plekje voor mezelf, waar ik even geen rekening hoef te houden met anderen.

Ik moet terug denken aan het begin van mijn reis: dat eerste moment dat ik alleen stond op Schiphol, net na de bagagecontroles. Wat was dat een eng en vreemd moment. Je weet dat je vanaf dat moment een klein half jaar op jezelf aangewezen bent. Dit is waar je het mee moet doen, just me, myself and I. Doodeng vond ik het. Maar als ik nu terug kijk, merk ik dat ik het allemaal best in mijn eentje kan. Je kan zoveel meer als je maar gewoon doet en je over je angsten heen zet. Dat heb ik hier wel geleerd.

In het appartement naast mijn kamer zit sinds een paar dagen een nieuwe bewoner (Godfried, de vreemde teacher is gelukkig weg...) De man woont nu nog alleen, maar gaat binnenkort trouwen (Ik zie een feestje in het vooruitzicht! :)). Eén van zijn gewoontes (na de gewoonte nieuwe meubels te kopen die niet door de deur passen...) is heel hard muziek draaien. Dit vind ik alleen absoluut niet erg. Net draaide hij namelijk klassieke muziek. Klassieke muziek! Dat is de eerste keer dat ik klassieke muziek hoor sinds ik in Ghana ben, op mijn eigen muziek na. Ik kon alleen maar heel erg hard glimlachen toen ik het hoorde. Het klonk als een klarinetconcert met Mozart-achtige invloeden. (Geen idee of Mozart ooit een klarinetconcert geschreven heeft...)

02-03-09
Helaas blijkt de cd-collectie van mijn nieuwe buurman voor het grootste gedeelte uit religieuze popmuziek te bestaan...

Vanmorgen heb ik mijn visuun voor de laatste keer verlengd. Helaas kan ik deze week nog niet met muzieklessen beginnen. Als het centrum in Edwenase vanaf 2 maart open is, betekent dat niet dat er dan ook al mensen zijn. Als ik geluk heb, zijn er volgende week genoeg mensen om met de lessen te beginnen...
Ik besloot mijn vrije middag in het internetcafé door te brengen om me te verdiepen in de inschrijving en toelating voor het conservatoria. Wat ben ik blij dat ik dat even gedaan heb. Ik kwam erachter dat de inschrijving voor de toelating van het conservatorium in Amsterdam voor 1 april binnen moet zijn, inclusief kopieen van je paspoort en diploma, een pasfoto en een 'beknopte levensbeschrijving'. Ik ben nu lichtelijk gestresst, de eerste keer sinds ik in Ghana ben.

03-03-09
Vanmorgen ben ik met de houttruck vanuit Kumasi naar Kokobeng meegereden. Dit hout (200 balken en 180 plywood) moet geverfd worden voordat er begonnen kan worden
met het bouwen van het dak. Kwame, Amofa en ik gaan ons woensdag en donderdag eens heel hard in het zweet werken om in ieder geval een deel te schilderen.
Ik hoopte voor de lunch wel weer terug te zijn, hoelang kan zo'n truck er nu over doen? Toch niet heel veel langer dan de 25 minuten die Yao's Landrover erover doet? Nee, op zich deed de truck er niet langer over. Maar het regelen van de truck, het regelen van mensen die laden en lossen en het onderhandelen over de prijs duurde wél lang. Op een gegeven moment was het onderhandelen meer een ruzie dan een discussie. En ik weet dat dat veel gebeurt bij het onderhandelen, ik heb ondertussen al wat meegemaakt,maar nu was het zelfs zo extreem dat een man met een stok in de hand zwaaiend en schreeuwend op een andere man af ging. Hij gebruikte de stok niet, godzijdank, maar geruster werd ik er absoluut niet op. Als vier kleine opgefokte jongetjes stonden ze tegen elkaar te schreeuwen en te gebaren (Kwame deed lekker mee, als een verwend kind dat zijn zin niet krijgt sprong hij op en neer) terwijl Rasta, de eigenaar van de houtzagerij, af en toe iets naar ze schreeuwde. Hij heeft een lagere stem en meer imponerend figuur dus dit had iets meer effect. Ik had twee keuzes: er me als de 'vervanger van opdrachtgever' tussen brengen en ook heel hard beginnen te schreeuwen en doen alsof ik precies wist wat er nu allemaal aan de hand was, of me rustig afzijdig houden en af en toe proberen Kwame wat te kalmeren waarna hij zichzelf weer in de strijd kon gooien. Lijkt me wel te voorspellen wat ik deed, aangezien ik niets verstond van wat ze schreeuwden en ik geen goed idee had van de prijzen.
Het was 12.00 uur (één lading was al afgeleverd in Kokobeng) toen ik weer naar huis liep. Toch nog voor de lunch thuis, maar na wat voor een morgen.

Vanmiddag heb ik gestrest om de inschrijving voor Amsterdam helemaal op orde te krijgen. Het is vreemd om daarmee bezig te zijn, terwijl ik hier zit. Het inschrijfformulier voor het conservatorium vulde ik in in mijn kamertje zittend op de grond, nadat ik het had uitgeprint bij het internetcafé om de hoek. Ik haastte me naar het postkantoor in de stad om er voor vijf uur te zijn.
Ik moest mijn paspoort ook nog kopiëren. Ik vroeg een vrouw op straat waar ik dat kon doen. 'Daar!' zei ze en ze wees naar de muur van een gebouw vlakbij. Ik liep naar de muur. 'Hier?' riep ik nog eens naar haar. Weer wees ze bevestigend richting de muur. Er vlak naast stond een tafel met een typmachine, een man was in opdracht een brief aan het typen (ja, alleen een typmachine, een tafel en een parasol is genoeg om hier geld te verdienen). Ik vroeg het aan de man. Ook hij wees naar de muur, op een van de ramen. 'Is there somebody inside, behind the desk?' vroeg hij me toen ik naar het raam liep en er doorheen keek. Ja, daar zat iemand te werken. 'Fold the paper and give it through the iron frame to the man.' Ik vouwde het papier en zei door het raam tegen de man:'Excuse me, I'd like to copy this', zwaaiend met het opgevouwen papiertje. De man draaide zich om en deed de klep van een kopieerapparaat open wat precies onder het raam stond. 'Where is the paper? Give it to me.' Ik deed wat me gevraagd werd en drie seconden later kreeg ik de kopietjes in mijn hand. 'Ten pesua please.' Verbaasd gaf ik de man het geld aan, door het ijzeren rooster voor het raam. Hij pakte het aan, draaide zich om en ging weer verder met zijn computerwerk.
Het ligt nu in de brievenbus en ik hoop heel erg dat het op tijd aankomt in Amsterdam...

Ik deed, samen met de papieren voor het conservatorium, nog een andere dikke envelop op de post. Er moesten maar liefst 22 postzegels opgeplakt worden. De jongen achter de balie hielp me met opplakken omdat hij van me hield, zoals hij zelf zei. Hij had me net daarvoor ten huwelijk gevraagd.

Nog een verdrietig verhaal over een taxichauffeur. Toen ik in de taxi zat, raakten we aan de praat. Hij vroeg waar ik vandaan kwam. Spontaan kwam zijn levensverhaal eruit. Geboren in Kumasi. In 1992 verhuisde hij naar een plaatsje vlakbij Düsseldorf om te trainen om een voetballer te worden. Zijn voetbalcarrière was niet echt een succes, maar hij werd wel verliefd op een Duitse vrouw. Ze gingen samenwonen. Hij had het goed, zijn schoonfamilie mocht hem graag. In '95 gingen hij en de Duitse vrouw naar Ghana, om te trouwen. In '96 keerden ze weer terug naar Duitsland. Ze gingen samen op vakantie naar Zandvoort, hij leerde de Duitse cultuur steeds beter kennen. Toch ging er op een gegeven moment iets mis. Zijn vrouw dacht dat, als hij terug zou gaan naar Ghana, hij zou leven in bomen en omkomen van de honger. Ze was eens in Ghana geweest, om te trouwen nota bene, maar toch had ze dit vreemde idee in haar hoofd. 'Ik snap haar niet, ze begrijpt het niet', zei hij verdrietig. Het cultuurverschil was toch te groot. Ze scheidden en in 2000 keerde hij alleen en verbitterd terug naar Ghana. Hij probeerde zijn leven weer op te pakken. Zijn ex-schoonfamilie belt hem nog wel eens om te vragen hoe het met hem gaat. Zijn ex-vrouw zelf spreekt hij bijna nooit meer. 'Het enige waar ik nu nog op hoop, is dat ik ooit nog een lieve goede vrouw tegenkom die me begrijpt. Ik hoop dat ik haar kan trouwen en dat we samen kinderen krijgen. Het belangrijkste is dat we elkaar begrijpen.' Ondertussen waren we bij het postkantoor. Met een 'Dankeschon und auf wiedersehen' stapte ik uit de taxi en zei hem gedag.



Een lange uitgebreide blog dit keer, ik had wat goed te maken.

Tot snel!

Liefs Lotte




(zie de foto's: alles staat door elkaar maar het geeft in ieder geval een goed beeld. Voor een hilarisch filmpje van onze lift naar Mole, zie www.anneriekinghana.waarbenjij.nu)