Life in Kokobeng

Hallo allemaal!

Elke keer dat ik Kokobeng in loop lijken meer mensen mijn naam te weten. “Lotte, Lotte! How are you?” De nieuwtjes gaan razendsnel het hele dorp door. Ik kijk er al niet meer van op als een schijnbaar wildvreemde me hartelijk begroet en me bij mijn naam noemt.

Vrijdagavond gingen Ide en ik naar ‘de bar’ in Kokobeng. Het dorp heeft maar liefst twee straatlantaarns. Overal op straat waren mensen die zich verzamelden om een kaarsje of een klein vuurtje. De tafeltennistafel wordt verplaatst naar het licht van de lantaarnpaal zodat de kinderen nog verder kunnen spelen. Als Yaabrah ons ziet, roept ze enthousiast onze naam. We worden meteen aan weet ik veel wie voorgesteld en meegetroond naar het barretje. Prince, een ‘vriend van het weeshuis’, zit al duidelijk langere tijd in het barretje naar de tv te staren. Een sigaret in de hand, een glaasje met de lokale sterke drank naast hem op de houten bank. Als we vragen of hij wat wil drinken, zegt hij dat hij voorlopig nog niet genoeg appotaschi op heeft. Er kan nog wel wat meer bij, vertelt hij ons met zijn doorlopen ogen en naar alcohol ruikende adem. Een paar kinderen in het barretje zijn raar aan het dansen om toch maar op de foto te komen. Aan de muur hangen de vreemdste posters die ik ooit gezien heb. Een kalender met foto’s erbij van een of andere beroemde Ghanese acteur. Hij is overleden tijdens een auto-ongeluk. Als eerbetoon aan hem is er een kalender gemaakt met foto’s van hem, het autowrak, zijn rouwende vrienden en familieleden, zijn verdrietige vrouw, een handjevol Ghanese celebrity’s op zijn begrafenis en, als hoogtepunt van dat alles, zijn lichaam opgebaard in de kist. En dan ook nog te bedenken dat er niet een, maar maar liefst drie verschillende versies van deze poster hingen…

Elke ochtend lijken steeds meer kinderen het paadje langs het weeshuis te gebruiken om naar school te lopen. Ze zijn allemaal maar wat nieuwsgierig naar die obruni’s die sinds kort in het weeshuis wonen en elke ochtend met hun duffe hoofd bij een kampvuurtje zitten te ontbijten. En natuurlijk allemaal vrolijk naar ons zwaaien en ons een goedemorgen wensen.

De cultuur in zo’n dorpje is totaal anders dan de cultuur in de stad. Het zijn twee totaal verschillende soorten Afrika. Het Afrika van de stad: een drukke kleurige chaos waar de Westerse maatschappij steeds meer naar boven komt. En het Afrikaanse platteland: een simpel en eenvoudig leven met het traditionele geloof wat nog een vrij grote rol speelt. Maar ook hier komt ‘de Westerse beschaving’ steeds meer naar boven. Als ik op een klein vervallen bankje in het dorp zit te wachten op een trotro, naast me een oud vrouwtje met prachtige gekleurde doeken omgewikkeld die geen woord Engels kan, hoor ik opeens een mobiel overgaan. Het vrouwtje staat op en haalt ergens onder al die doeken een telefoon vandaan, neemt op en begint in het Twi te brabbelen. Weg was mijn illusie van het idyllische ouderwetse Afrikaanse platteland.

Yaabrah nam Ide en mij ook mee naar de heilige waterbron op een heuvel buiten het dorp, in het bos. Een schijnbaar doodnormale modderpoel op een mooi rustig plekje in het oerwoud. Bij een grote boom stapt Yaabrah uit haar slippers en loopt op blote voeten verder. We volgen haar naar de waterbron waar niet in gevist of gezwommen mag worden. Bij een oude boom liggen allerlei offers voor de jujuman. Lege flessen Schiedamse jenever, een half vergaan geitje en meerdere ondefinieerbare voorwerpen…Yaabrah vertelt ons dat er voor elke nieuw geboren baby een offer gebracht wordt.
Toen Kwame vanmorgen onze foto’s zag van de waterbron, waarschuwde hij ons. “They will haunt you. It is a sacred place, you’re not allowed to take pictures there”, zegt hij geheimzinnig. Weten wij veel…
Amba wees me erop: “Lotte, het is al wel bijna februari. Je moet wel blijven repeteren voor je toelating in juni.” Het opende even mijn ogen. Ja, ik moet zeker wel blijven repeteren. De tijd vliegt voorbij. Dwarsfluit oefenen is zoiets absurds in een dorpje als Kokobeng. Het is zo stil dat je elke radio in het dorp hoort. Overal hoor je krekels en vogels, stemmen uit het dorp. En dan opeens: een fluitconcert van Mozart schalt door het hele gebied. Over de bouwplaats lijkt een rust neer te dalen. Ik overstem de radio, ik word de radio. De bladmuziek hangt met kleine stukjes tape aan de muur. Wie heeft een muziekstandaard nodig als je leukosilk hebt? De witte stukjes tape zijn binnen de kortste keren verkleurd door al het rode stof.
Aan het einde van een stuk, net na het slot, heerst er een stilte op de bouwplaats. De bouwvakkers die normaal naar elkaar schreeuwen en met elkaar ouwehoeren zijn stil aan het werk. Een van hen is zachtjes een deuntje aan het fluiten.
Helaas is deze rust na vijf minuutjes alweer verdwenen.

Gisteren zijn Ide en ik de stad in geweest. De Bradt (de reisgids voor Ghana, dankjewel Mario!) vertelt dat er ergens in het centrum een koffiebar zou zitten die cappuccino’s verkoopt. Een van de weinige dingen die ik echt mis, op kaas en karnemelk na, is cappuccino. Na een kleine zoektocht vinden we, verstopt in een groot gebouw, een lege koffiebar. Gezellig is het absoluut niet, maar cappuccino verkopen ze wel. Wat kan dat toch lekker zijn! Een van de dingen die ik hier sowieso al geleerd heb: het waarderen van kleine luxes zoals een flesje cola of een cappuccino. Ik denk dat ik een wekelijks cappuccinomomentje inplan…

Vanaf morgen komen de eerste kindjes in het weeshuis. Ik ben heel benieuwd hoe de dag en de rest van de week gaan verlopen…Jullie horen het volgende week van me!

Liefs Lotte