Hospital stories

Hoi allemaal!

Ik ben weer een hele ervaring rijker: een ziekenhuisbezoek in Ghana. En nee, maak je geen zorgen, alles komt helemaal goed. Ik heb geen malaria, rare vreemde tropenziektes of andere ondefinieerbare mankementen. (Hoewel..misschien toch wel een beetje...)
Gisteravond merkte ik een rare uitslag op op mijn rug. Het was laat, ik was moe. Morgen zal het wel weggetrokken zijn, dacht ik. De volgende ochtend was het groter. Het trok, alsof het heel erg verbrand was. Een rode uitslag met vreemde blaasjes erop. (Sorry voor degenen die niet geinteresseerd zijn in details, ik zal er maar niet verder op in gaan...:P) Kwame stelde me gerust, maar toch ben ik even bij het ziekenhuis langs geweest. Just to be sure.
Het ziekenhuis is hier vlakbij. Goddank was het open, want de uitslag werd steeds meer. Ik moest me registreren. Standaard procedure. Een klein kartonnetje is nu het bewijs van mijn registratie. Mijn bloeddruk werd gemeten, mijn lichaamstemperatuur en mijn gewicht werd bepaald. (En ik wist dat ik afgevallen was, maar blijkbaar ben ik al 6 kilo afgevallen...Ik had twee maanden niet op een weegschaal gestaan, dus ik had geen flauw idee...) En dit allemaal enkel voor een rare huiduitslag. Een vrouwelijke dokter heeft me behandeld. Het was rustig verder, ik zat in de enige behandelkamer. Een steriel doekje (ten minste, dat hoop ik...) doopte ze in een bruine oplossing. Even later las ik het etiket op de fles. Een Duits goedje, Braunol genaamd, werkzame stof Povidon Lood (lijkt me niet heel gezond...), te gebruiken tot januari 2005. Ik deed maar net of ik het niet zag. Ik wil het niet weten. Het brandde gigantisch. Alsof er duizenden naalden constant in de wond prikten. Ze deed het niet bepaald zachtzinnig. 'Goed schrobben', dacht ze waarschijnlijk...Er werd een zalfje op gesmeerd. Nu was het klaar, dacht ik ten minste. 'Wil je een injectie of tabletten?', vroeg ze me. Oh oh...'Doe maar tabletten..', zei ik voorzichtig. Ze begon wat te rommelen in een plastic doos vol met allerlei medicijnen. Ze haalde er vier plastic zakjes uit. 'Die krijg ik vast niet allemaal', dacht ik nog, maar helaas: ijdele hoop. Ze legde me uit hoe ik de medicijnen moest gebruiken. "En wat heb ik dan nu precies?", vroeg ik haar. "Een soort van infectie." Meer wou ze er niet over kwijt. Het was niet besmettelijk (als ze hopelijk mijn vraag begreep...). (Ik had sowieso die ochtend al al mijn kleren en beddengoed gewassen, voor de zekerheid.) Ik betaalde haar een paar cedi's en ik stond weer op straat. Morgen moet ik weer langskomen om nog meer medicijnen te halen.

Weer thuis heb ik me nog wat meer verdiept in de medicijnen. Lang leve Google en Wikipedia. Ik had gekregen; een lading Ibuprofen, tegen de pijn (die pijn overleef ik wel zonder medicijnen), een lading vitamine B-complex (dat kan natuurlijk geen kwaad), een flinke dosis peniciline waarvan ik morgen nog meer op moet halen (dat helpt in ieder geval, dan weet ik zeker dat ik er vanaf kom) en drie ondefinieerbare pilletjes. Wat betreft die pilletjes...ik moet er een per dag nemen. Ze heeft ervoor gestudeerd, dus in dit geval ga ik de dokter maar vertrouwen. Ik neem vanavond de eerste en morgen vraag ik haar nog maar een keer goed wat die pilletjes zijn. Ik moet het weten, gewoon voor mijn eigen gemoedsrust.
De uitslag trekt ondertussen iets minder, maar hij lijkt nog wel steeds groter te worden...De mensen vertrouwen de doktoren hier voor 100%. "You went to the doctor, you got some medicin? Then it will go." Laat ik hier nu maar even blind op vertrouwen...

Het droge seizoen is eindelijk echt begonnen. De warmte is benauwend en drukkend, terwijl een droge wind me de rillingen bezorgt. Ik ben constant klam bezweet. Dit in combinatie met die wind: kippenvel en koude rillingen. (Voor degenen die hier koorts menen te herkennen: mijn lichaamstemperatur is gewoon 37,5 graden Celsius.) Alles is droog. Mijn lippen smeer ik constant vol met vaseline, mijn mond voelt de hele tijd droog aan. Alles is stoffig.Aan het eind van de dag voelt mijn neus aan als een emmer zand. Ik kan niet begrijpen dat Yao blij wordt van het droge seizoen. Enige voordeel: minder muggen. Hoewel ik daar nog niets van merk...

Dinsdag verhuis ik naar Kokobeng. Ik ga er zes weken wonen en werken. De eerste week zal nog als kamperen zijn. Er is nog geen stroom. Hopelijk is er dinsdagmiddag wel een wc geinstalleerd. Ik ga zes weken wonen op een werkplaats, aangezien de andere helft van het weeshuis nog vol 'under construction' is. Maar ik heb er zin in. Lekker even uit de drukte van de stad weg. Gezellig met de masons uit Kumasi, die er ook logeren. Stuk voor stuk superaardige jongens met wie je echt kunt lachen. Vanaf volgende week maandag zal de daycare in gebruik worden genomen. Twee vrouwen uit het dorp gaan het runnen, de vrijwilligers zijn er om hun te helpen. Maar voordat de daycare een kippenhok is vol kleine peuters die ruzie maken, moeten we nog heel veel doen deze week. Er gaat hard gewerkt worden. Beetje jammer dat ik precies op dit moment aan de antibiotica zit...

Jullie horen van me als ik weer in de bewoonde wereld zit! (Wat volgend weekend alweer is, dus op zich...)

Liefs,
Lotte