Januari in Ghana

Gelukkig nieuwjaar!

Mijn jaarwisseling was er zeker een om te onthouden. Ik zat een paar dagen in een lodge aan het strand, om te genieten van een korte 'vakantie', samen met Amba, Carla en Sabrina (twee nieuwe vrijwilligers) en Kwame. We hadden Kwame meegenomen bij wijze van kerstcadeau. Wat was hij blij! Volgens mij heeft hij genoten die paar dagen. Het leek alsof hij het hele dorp kende toen het tijd was om weer terug te gaan.
Op oudejaarsavond liepen we met een groep van 8 Nederlandse meisjes, Kwame en Louis, een andere Ghanees, naar een feest dat gehouden werd in een vakantieresort een stukje verderop. Over het strand liepen we op het geluid van de bonkende muziek af. Daar aangekomen bleek de groep feestvierders voornamelijk te bestaan uit dronken Britten, gemixt met een handjevol verliefde stelletjes die de hele avond dromerig in het kampvuur staarden. Op het personeel na was iedereen wit. Wat was ik blij dat wij die dag een Ghanese vriendengroep hadden leren kennen die in onze lodge verbleven. Zij kwamen ook naar het feest en samen maakten we het toch nog een beetje gezellig. Niemand had natuurlijk de precieze tijd, dus meer voor de vorm telden wij (de Nederlanders) het nieuwe jaar af. Is dat een Nederlandse gewoonte? Nee toch? Wij waren de enige die begonnen te tellen, de rest keek ons een beetje vreemd aan. Bij NUL! proostten we allemaal en kusten we iedereen oerhollands drie keer op de wangen. Grappig, op zo'n moment maakt het ook niet uit hoe goed je iemand nu wel of niet kent. Je bent toevallig op dezelfde plek belandt en viert daarom gezellig samen het nieuwe jaar. Al vrij snel liepen we terug naar onze lodge voor onze nieuwjaarsduik. Ik kreeg een telefoontje uit Delft (ik noem geen namen...;P), en om 01.00uur oudejaarsnacht op een verlaten strand in Ghana had ik contact met de feestvierders in Holland. Ik wou dat ik dat gesprek had kunnen opnemen, wat een leuk telefoontje was dat! :D
Bij onze lodge brandde een groot kampvuur, een paar rastamannen waren djembe aan het spelen. Er hing een heerlijk ontspannen gezellig sfeertje. We konden het niet laten, we trokken onze kleren uit en gillend renden we de zee in voor onze nieuwjaarsduik. Het water was heerlijk warm, op de achtergrond hoorden we de trommels en zagen we een kampvuur. Daar zit je dan, om 02.00 uur 's nachts in Ghana in de zee om het nieuwe jaar te vieren, samen met drie Nederlandse meisjes die je eigenlijk niet zo goed kent. Maar dat moment, dat maakten we allemaal samen mee, en dat schepte een band. De rest maakte allemaal niet uit.
Weer op het droge raakte ik aan de praat met een van de rastamannen, Zion. Wat een type! Het was een heel vreemd gesprek. Hij was sowieso zo stoned als een garnaal, ik was op, mijn ogen stonden op het punt om dicht te vallen (Ik ben ondertussen gewend aan bedtijden van 21.30 uur tot 06.00 uur...) en Zion begon over 'good spirits, good vibrations, the rasta way of life'. We konden op de een of andere manier wel goed met elkaar opschieten, dus we spraken af dat ik de volgende dag nog even bij hem langs zou komen. Vlak voordat ik naar bed ging, probeerde ik Nederland nog te bellen. Er was zo goed als geen bereik, ik had maar liefst 1 minuut een hele slechte verbinding, daarna viel alles weer weg. Het was zo kort dat Roissy de volgende dag aan me vroeg of hij het nu gedroomd had of dat ik echt even 's nachts had geprobeerd te bellen (Ja, ik was dat uur tijdsverschil ook even vergeten...). De volgende ochtend stond ik om 07.45 uur weer naast mijn bed.

Ik heb Zion nog een paar keer vaker ontmoet. Ik kwam bij hem thuis(een kleine 'rastanederzetting' , hij maakte lemongrasstea voor me en we kaartten samen. Hij leerde me djembe-en, we praatten over muziek en het leven van een rasta. We proostten op 'our good vibe'. Nu zit ik weer in Kumasi op de compound, terug in de bewoonde wereld, met niet alleen een prachtige djembe gekocht van Zion, maar ook met een prachtig verhaal over de rastaman met zijn gigantische dreadlocks die hij uitschudt als een model in een shampooreclame en zijn zelfgebouwde huis vlakbij een klein vissersdorpje in Ghana.

Ik raakte tijdens een van de dagen aan het strand aan de praat met Benjamin, een twintigjarige jongen die woonde in het dorp. Hij was er helemaal uit. Later wou hij een 'slim lady' trouwen. "Waarom?", vraag ik nieuwsgierig en ik probeer het gesprek op gang te houden. "Fat lady's don't work. They only sit and eat. She'll cost me too much money. I want a woman that works a lot." -"So you're saying that fat lady' don't work? In Holland it's not like that. Fat lady's in Holland also work, just like the slim lady's." -"I've seen it myself in the village. All the fat lady's there don't work, they only sit and eat." Natuurlijk schoot ik in de lach. Wat een heerlijke logische, maar tegelijkertijd ook vol vooroordelen zittende redenering.

En wat betreft de tweede ronde van de verkiezingen: de NPP, 'onze' partij, heeft verloren. Er zijn geen rellen of andere problemen ontstaan. Iedereen in Kumasi is droevig, maar is tegelijkertijd ook alweer positief over de uitslag van de nieuwe verkiezingen over 4 jaar. "Natuurlijk gaan we dan wel winnen!"

Ik ga er een fantastisch jaar van maken. Ik ga hier genieten van mijn laatste 3,5 maand en daarna ga ik mijn stinkende best doen om op het conservatorium toegelaten te worden, dat beloof ik jullie! Ik hoop dat iedereen er een gezellig jaar van maakt!

Heel veel liefs,

Lotte