So this is Christmas...

Hallo allemaal!

Een paar dagen geleden schreef ik dit in mijn dagboek:

'Ik wil naar huis. Wat raar om die zin op papier te zien staan. Nu ik het heb opgeschreven, lijk ik het ook werkelijk voor mezelf toe te geven. Eerst was het meer een sluimerend gevoel wat ik weg drukte en vooral niet naar boven probeerde te halen. Maar nu geef ik het toe.
Shit, wat mij betreft kunnen die kerstdagen niet snel genoeg voorbij zijn. Ze maken me alleen maar meer vreemd voelen. 'So this is Christmas...'. Dat liedje kwam vanmiddag opeens in me op. Ik was alleen beneden in Kokobeng, het weeshuis, een deur aan het schilderen. Ik hoorde wat gestommel boven, buiten hoorde ik overal vogels. Terwijl ik de kwast over de deur heen en weer haalde, kwam het opeens naar boven. 'So this is Christmas, and what have you done? Another year over, a new one just begun...' Ja, dit is dus mijn kerst. Dit is mijn kerst in het jaar 2008. Een verdwaalde stiekem meegereisde kerstversiering in mijn benauwde Ghanese kamertje, een kerstdiner op tweede kerstdag met 10 bij elkaar verzamelde Nederlanders in Ghana, een reggae-versie van Silent Night die door de drukke straten van Kumasi schalt en het constante gevoel dat ik hier nu, op dit moment, niet hoor, maar thuis hoor te zitten bij papa, mama, Marloes, Suzan en de rest aan het kerstdiner....
Tja, ik hoop gewoon dat die kerstdagen snel voorbij zijn en daarmee ook mijn humeurdip...'


Maar ik dacht, laat ik jullie dit droevige stukje besparen tijdens de gezellige kerstdagen. Gelukkig was mijn humeurdip weer snel verdwenen. Kerstavond was nogal vreemd. Amba en ik hebben samen met de jongens van de compound een film gekeken, verder was het een doodnormale doordeweekse avond. Eerste kerstdag was voor mij nog wel een beetje kerst, aangezien er een groot kerstfeest was in Edwenase Rehabilitationcentre, waar ik de afgelopen weken heb gewerkt. Er stonden een paar gigantische boxen op elkaar gestapeld, met een paar jongens achter een computer, bij wijze van dj. Drie partytenten erbij en meer heb je niet nodig voor een super gezellig feest in Edwenase! Iedereen lachte, iedereen genoot, er werd gedanst en frisdrank met biscuits gegeten en gedronken (een kerstgewoonte hier, in plaats van de gigantische kerstdiners en hapjes all day long in het westen...) Wat heb ik genoten! Deze laatste week (het centrum is vanaf volgende week voor twee maanden gesloten) waren er al geen lessen meer vanwege kerst, maar ik was er nog wel elke dag. Zo leerde ik de mensen ook eens op een andere manier kennen, een wat meer informele dag in Edwenase. Kletsen, spelletjes doen en lachen met iedereen. Hierdoor was het feest voor mij nog gezelliger, omdat ik de meeste nu een stuk beter kende.
's Avonds schreef ik in mijn dagboek:

'Is dit niet gewoon waar kerst uiteindelijk om draait? Naastenliefde, samenzijn. Die dingen voelde ik vandaag zo sterk in Edwenase. Zo moet kerst bedoeld zijn. Ik vond het fantastisch om iedereen zich te zien vermaken, alleen of met elkaar. De meeste van deze mensen hebben gewoon totaal geen remmingen. Laat je emoties zien, gooi het eruit! Niet dat soms wat stijve, gesloten, gereserveerde in Nederland, zoals wanneer mensen niet echt uit hun dak durven te gaan of gek te dansen uit angst voor de oordelen van anderen. Hier ging iedereen gewoon heerlijk zijn eigen gang. Iedereen lachte samen, danste samen. Dat sterke groepsgevoel heb ik sowieso altijd in Edwenase. Iedereen is er voor elkaar, nooit te beroerd om elkaar te helpen. Misschien dat ze, juist door hun handicap, meer van elkaar afhankelijk zijn en daardoor dat sterke 'wij-gevoel' hebben. En nog iets waar ik echt jaloers op kan zijn: Iedereen kan met elkaar communiceren. Maakt niet uit of de een doof is en de ander problemen heeft met de ogen, ze begrijpen elkaar altijd. En dan voel ik me soms een domme buitenstaander. Dan staan ze met z'n drieen om me heen en proberen ze me iets duidelijke te maken, en nog begrijp ik het niet. Als ze het dan na een tijdje maar opgeven, voelt het een beetje alsof ik ze teleur stel. Die stomme taalbarriere...
Maar zo kerst vieren: blij zijn om elkaars aanwezigheid en genieten van kleine verwennerijen zoals een flesje cola. Dat is toch eigenlijk zoveel beter dan dat geforceerde, hypocriete, ovverdreven en commerciele kerstvieren in Nederland. "Ja, we geven zoveel om elkaar, vrede op aarde en een einde aan de armoede." Maar dan ondertussen wel gigantisch veel geld uitgeven aan veel te veel luxe eten en onnodige dure kerstcadeau's waar niemand iets mee doet. Wat ongelooflijk hypocriet.'

Ja, natuurlijk overdreef ik wat op dat moment. Maar nog steeds ben ik er wel van overtuigd dat het in Nederland soms wel erg ver gaat. Kijk alleen maar eens naar een gemiddelde Bijenkorf tijdens de kerstperiode. De kerstversieringen die er hangen alleen al zijn weet ik hoeveel geld waard. Waar slaat het op?!?

Maar goed, genoeg van deze pleidooi. Ik heb nog wel een kerstdiner gehad, zowel op eerste als tweede kerstdag. Eerste kerstdag was er een geimproviseerd diner voor iedereen van de compound. Kwame had een gigantische schaal Jollof Rice bereidt, Amba had samen met Amofa frisdrank, ijsjes en ananas gehaald. Zelfs Adwoa haalde servetjes en een fles Amaretto tevoorschijn. De pingpongtafel deed dienst als dinertafel, met allerhande soorten stoelen eromheen. Ons voorgerecht bestond uit heerlijke zoete ananas (ja echt, de ananas in Nederland is gewoon vies!) met daarbij een glaasje Amaretto (een likeurtje tijdens het voorgerecht, natuurlijk kan dat!) Ons hoofdgerecht was dus de Jollof Rice met wat vlees en salade en ons dessert een heerlijk Fan-ijsje (een soort roomijs in een zakje). Amba's laptop speelde op de achtergrond een kerst-cd af. Let it snow, let it snow, let it snow....Wat een kerstdiner!

Gisterochtend (tweede kerstdag) ben ik 's ochtends nog weer naar Edwenase geweest om even dag te zeggen. Vanaf gisteren wordt iedereen door familie e.d. opgehaald om voor twee maanden met hun familie te leven. De sfeer was heel treurig. Zo vrolijk en uitgelaten als het de dag ervoor was, zo droevig was het nu. Het voelde voor mij een beetje als het einde van een school- of vakantiekamp. Iedereen deelt zoveel samen, ze hebben samen zoveel meegemaakt. En dan moeten ze opeens weg. Dit centrum is hun leven, de medebewoners en teachers zijn hun familie en vrienden geworden. Ik kan niet wachten om er in maart weer naar terug te gaan, als het centrum weer opent.
's Avonds was er een Nederlands kerstdiner bij Yao en Marlieke thuis, Yao had weer goed zijn best gedaan, het eten was heerlijk! Dit kerstdiner kwam drie dagen geleden in de auto aanrijden. De achterbak van de jeep zat vol met zes kippen. Ze hebben hier nog even van hun laatste dagen genoten en rondgescharreld, gister lagen ze heerlijk bereid op ons bord. (Ja, kluifkip all over the place ;)) Lawyer was maar wat trots op zijn 'slacht-technieken'.

Dit was een vreemde kerst, maar ik had gelukkig niet meer het gevoel dat ik thuis hoorde te zitten. Juist omdat het helemaal niet aanvoelde als kerst, had ik niet de behoefte aan thuis. Ik kon het me gewoon niet voorstellen dat jullie thuis bij de kerstboom zitten, lekker de verwarming aan hebben en kerst vieren. Hier voelde het meer als een feestje, niet zozeer als een kerstfeest. Deze 'kerst' zal ik nooit vergeten.

Alvast een hele fijne jaarwisseling! Ik zal aan jullie denken als ik onder de palmboom met een kokosnoot in mijn hand het afgelopen jaar overdenk!

Heel veel liefs en we zien elkaar in het nieuwe jaar!

Lotte