Weekendje Elmina deel twee

Hoi allemaal!

De verbinding is ongelooflijk traag, dus voorlopig blijft het bij een foto van afgelopen weekend. Maar ik heb nu alle tijd om even te vertellen over ons heerlijke weekendje aan het strand.

Vrijdagochtend vertrokken Amba en ik richting Ko-Sa Beach Resort. We zijn natuurlijk twee arme studenten, dus we doen alles met openbaar vervoer (Niet dat we echt een andere keuze hebben...Een auto met chauffeur huren leek ons een beetje overdreven...) We vertrokken rond 09.00 uur 's ochtends, rond 16.00 uur kwamen we aan in het resort. En als je bedenkt dat we in die 7 uur ongeveer 300 km hadden afgelegd, kan je je voorstellen dat we er helemaal genoeg van hadden.
Het resort was prachtig. Op 3 meter van het strand af, met prima kamers en schone wc's en douches, tussen allerlei tropische planten vol met bloemen. De zee was heerlijk fris, precies waar we aan toe waren. Daarna heerlijk eten in het open restaurant van het resort. Wat kan een cola toch heerlijk zijn na een maand bijna alleen maar water drinken! En nog meer luxe, een kopje koffie van versgemalen koffiebonen na het eten, niet meer de oplosprut die we af en toe heel soms drinken. (Helaas was ook hier de douche niet voorzien van warm water...)
De volgende dag zijn we lopend naar Elmina gelopen, over het strand. Na ongeveer twee uur lopen langs een paar prachtige kleine dorpjes over verlaten stranden, installeerden we ons op het terras van een luxe beach resort net voor Elmina. Een drankje in dit luxe ding konden we ons net veroorloven...
We hebben het fort bezocht. Een prachtig fort, witte muren met de fel blauwe lucht en zee op de achtergrond. Dit fort was een belangrijk fort in de tijd van de slavenhandel, eerst voor de Portugezen, maar daarna nog meer voor de Nederlanders. Ik voelde me een beetje vreemd en ongemakkelijk. Het is een geschiedenis om absoluut niet trots op te zijn en ik voelde me op de een of andere manier een beetje schuldig....
Het stadje zelf viel een beetje tegen. Je merkt meteen dat ze er meer toeristen gewend zijn. Het leek alsof de mensen veel meer op je geld uit waren dan hier in Kumasi. Ik voelde me er veel 'witter' , een gierige arrogante elitaire obruni...Moe en chagrijnig van alle vervelende mensen gingen we terug naar Ko-Sa. Maar natuurlijk was alles na een heerlijk duik in de zee en gezellige praatjes met kokosnootverkopers (lees:kinderen) op het strand weer helemaal vergeten.
We besloten om van de volgende dag een heerlijk strand-dagje te maken. We ontmoetten een ander obruni-meisje, een Duitse vrijwilligster die in de buurt van Pfronten woont. (Voor de insiders: Het was heel vreemd om aan een tropisch strand onder de palmbomen met iemand heel enthousiast over wintersport te praten. Nesselwang, Gran, Oberjoch, Unterjoch, Breitenberg, ze kende het allemaal!) Met de kinderen op het strand was het ook weer hartstikke gezellig! Een jongetje, Benjamin, had ik het liefst meteen in mijn tas gestopt en meegenomen naar Nederland.
Veel kinderen waren op zoek naar krabben en zee-egels. Toen ik vroeg wat ze deden, dacht een jongetje er meteen wel even een aan me te kunnen verkopen. "They are very nice, they taste very good!" "No, I'm sorry, I don't like it", zei ik, "do you like them?" "No, actually I really don't like them", zei hij plompverloren. Tja, je bent een verkoper of je bent het niet...

Maandag was het helaas alweer tijd om te vertrekken. We konden met een van de eigenaren (ook Nederlanders) meerijden naar de eerste grote opstapplaats voor de trotro. In Cape Coast stapten we weer over op de trotro naar Kumasi. Het was een vrij groot busje, ik denk dat er ongeveer 25 mensen in pasten. Het dak was afgeladen en ook binnenin de trotro lag nog allerlei bagage. We waren (eindelijk) net een uurtje onderweg toen we een gigantische knal hoorden. Iedereen schrok wakker. In eerste instantie reed de chauffeur door, maar na een tijdje stopte hij bij een 'benzinestation'. Een klapband. We hadden geluk dat de trotro dubbele wielen had, anders waren we misschien wel in de berm terecht gekomen. En we hadden nog meer geluk dat de driver zo slim was geweest een reservewiel mee te nemen. We vertrokken weer en naarmate de reis vorderde leek de trotro steeds meer moeite te hebben ons verder vooruit te trekken. We reden een grote heuvel op, en vlak voor de top was onze snelheid gezakt naar iets wat net geen stilstaan genoemd mag worden. Toen we over het hoogtepunt heen waren, haalde de driver eens zijn rood geruite zakdoek tevoorschijn om het angstzweet van zijn voorhoofd te vegen...Na een aantal uur waren we dan eindelijk in Kumasi. Helaas haalde de trotro toch het eindpunt niet. Vlak voor Ketia, de grote markt en tevens het grote busstation, hield de trotro er helemaal mee op. De chauffeur had meteen de hoop al opgegeven dat de trotro nog zou starten. Hij was allang blij dat we uberhaupt in Kumasi waren aangekomen. Moe en chagrijnig (ja, alweer...vervelend hoor zo'n weekend strand...) zijn Amba en ik per taxi en te voet verder naar huis gegaan. Dit keer hadden we maar liefst 8 uur gedaan over de reis van 300 km....

Al met al was het toch een heerlijk weekendje weg. Een beetje 'luxe' na een maand op de compound, even andere mensen om je heen en natuurlijk het prachtige strand. Ik denk eerlijk gezegd dat ik nog wel een keertje terug ga, ook voor alle kinderen op het strand. We kenden ze ondertussen allemaal bij naam. Ze leerden ons Fanti, wij leerden hun Nederlands. Paul deed een poging om Youp van 't Hek te lezen, Benjamin kroop op mijn rug en ik voelde me bijna een echte Afrikaanse mama. Ik ben weer helemaal uitgerust en ontspannen voor het werk!

De muzieklessen gaan goed! Hierover een andere keer meer.

Liefs,
Lotte


ps. When you cry, cry like a waterfall
When you dream, dream big like the ocean
When you smile, smile wide like the dessert.

Wat een prachtige Ghanese gezegdes!